ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ ένα όνομα, μια ιστορία

του Ευθυμίου Ι. Βαργιάμη

   Ας μην μείνει μόνον μια αγαπημένη ανάμνηση, ας μην μείνει μόνον ένα όνομα, μια ιστορία αλλά ένα χωριό, ένας ζωτικός τόπος και τόπος ζωντανός που θα νικήσει τελικά τον χρόνο και θα προσφέρει και στις επερχόμενες γενιές, των παιδιών και εγγονών μας, όλες εκείνες τις χαρές (αλλά γιατί όχι και λύπες) που προσέφερε σε όλους εμάς. Και παρόλο που βρισκόμαστε μακριά απ´ τον τόπο μας μάς τρέφει και μάς ενδυναμώνει κάθε τόσο με τις γλυκές του αναμνήσεις. Το δεχόμαστε αυτό και μας είναι ευχάριστο. Να δώσουμε, λοιπόν, και στα παιδιά μας αυτή την ευκαιρία. Να ζήσουν και αυτά και να βιώσουν στην γενέτειρά τους καταστάσεις που θα τους συνοδεύουν ευχάριστα καθώς θα αναπολούν όλες εκείνες τις στιγμές που έζησαν στον αγαπημένο τους τόπο. Πώς θα γίνει όμως αυτό, αν αφήσουμε το χωριό στη μοίρα του; αν το αφήσουμε και το θυμόμαστε απλά ως όνομα, σαν μια ιστορία;

Μα, ποιος είπε ότι θα το αφήσουμε στη μοίρα του! Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Όχι, δεν μπορεί (το ότι "δεν πρέπει", το αφήνω, γιατί το θεωρώ αυτονόητο. Αν έπρεπε να αφήσω το χωριό μου στη μοίρα του δεν θα ήμουν άξιος να γράφω γι' αυτό ούτε μια λέξη) ! Και ασφαλώς δεν θα γίνει κάτι τέτοιο, εφόσον έμπρακτα δείξουμε την αγάπη μας για το χωριό και δεν θα μείνουμε απλά με λόγια να το επαινούμε. Το τελευταίο αυτό όλοι μας αντιλαμβανόμαστε πως δεν αρκεί. Κι από το τελευταίο αυτό ακριβώς θα ξεκινήσουμε. Ναι, θα το επαινέσω το χωριό μου, γιατί πράγματι το αξίζει. Αξίζει, όμως κάτι παραπάνω απ' τον απλό έπαινο. Αξίζει με πράξεις να δείξω αυτό που επαινώ. Κι εδώ δεν σηκώνει καμία αμφιβολία. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό.

Ωραία, λοιπόν, αγαπώ το χωριό μου, το επαινώ, μιλώ γι' αυτό με τα καλύτερα και θερμότερα λόγια στους ανθρώπους γύρω μου. Αυτό είναι η αρχή και φανερώνει τις προθέσεις μου. Από εδώ και πέρα όμως κι εφόσον τρέφω τόσο θερμά αισθήματα για τον τόπο μου οφείλω αν μη τι άλλο ν' αποδείξω την ειλικρίνεια και αλήθεια των αισθημάτων μου. Όλοι ή έστω οι περισσότεροι από εμάς, πράγματι, στον βαθμό που στον καθένα αναλογούσε το κάναμε αυτό κατά καιρούς. Ας το συνεχίσουμε, και μάλιστα τώρα που οι ανάγκες του χωριού μας πολλαπλασιάστηκαν και είναι σαν να το ακούμε να μας καλεί αποθαρρυμένο (ας μας επιτραπεί εδώ η ελαφρά δόση υπερβολής, είναι εξάλλου γνώρισμα χαρακτηριστικό της λαϊκής μας εν γένει παράδοσης) για βοήθεια. Ναι, όλοι μας ακούμε αυτή τη βοή να τρέξουμε για τον τόπο μας (θέω = τρέχω, βοή + θέω = βοήθεια, τρέχω στη βοή π' ακούω ακριβώς για να βοηθήσω· να και η δύναμη της αθάνατης ελληνικής μας γλώσσας!!). Πώς θα μπορέσει, όμως, να βοηθήσει ο καθένας μας χωριστά; Θα χρειαστεί οπωσδήποτε ένας συντονισμός, ένα σημείο, θα λέγαμε, αναφοράς, γύρω απ' το οποίο και έχοντάς το ως αρχή και τέλος θα μπορέσουμε να συντονίσουμε όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά τις προσπάθειές μας για να συνδράμουμε αποτελεσματικά. Γίνανε τέτοιοι συντονισμοί κατά καιρούς, όπως προαναφέραμε.

Γίνεται, όμως, και τώρα που μιλάμε. Και αναφέρομαι στην προσπάθεια που ξεκίνησε με πρωτοβουλία συγχωριανών μας, μια προσπάθεια που δεν αποσκοπεί σε τίποτα άλλο παρά σε μια οικονομική ενίσχυση αναγκαία για την ανάπλαση καίριων σημείων του χωριού μας, όπως είναι η κεντρική πλατεία με το γραφικό της πηγάδι και όχι μόνο. Η ανάπλαση δεν θα περιορισθεί μόνον σε αυτά τα σημεία, αλλά θα αφορά το χωριό στο σύνολό του. Όλοι μας το γνωρίζουμε καλά πως είναι πολλά ακόμα να γίνουν στο χωριό μας! Ήδη το ποσό που έχει διασφαλισθεί ξεπέρασε κάθε προσδοκία, αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς και το σύντομο χρονικό διάστημα που χρειάσθηκε για να συγκεντρωθεί. Οι προθέσεις από πλευράς των προαναφερομένων συγχωριανών μας φάνηκαν από την πρώτη στιγμή τόσο με την κατασκευή του υπαίθριου στεγάστρου με προσωπικές δαπάνες των αδελφών Καραγιάννη, Κωνσταντίνου και Θεοδώρου, και της  γραφικής του πέτρινης βρυσούλας στην περιοχή "Κουπενίτσα" με την πανοραμική της θέα για κοινή χρήση όλων μας και την γενικότερη αξιοποίηση του περιβάλλοντος χώρου με την εμφύτευση καρποφόρων δένδρων όσο κι από το σημαντικότατο χρηματικό ποσό που συγκεντρώθηκε για τον προαναφερόμενο σκοπό με πρωτοβουλία των παραπάνω.

Δίνεται, λοιπόν, σε όλους μας η ευκαιρία να δείξει ο καθένας μας ξεχωριστά τις αληθινές και ειλικρινείς επ' αυτού προθέσεις του. Όση περισσότερη προσπάθεια καταβληθεί απ' όλους μας, στον βαθμό που ο καθένας μας μπορεί, αναλόγως των δυνατοτήτων του και με δεδομένες, ωστόσο, τις διαθέσεις κι επιδιώξεις του, τόσο περισσότερο διασφαλίζεται ποσοτικώς αλλά κυρίως ποιοτικώς το όραμα για την ανάπλαση και διατήρηση της ζωντάνιας του χωριού μας. Όραμα, που εν μέρει άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Ας το συνεχίσουμε, ας το συνδράμουμε, πρέπει να το υποστηρίξουμε. Οφείλει ο καθένας μας να προσθέσει το πετραδάκι του ώστε η ιδέα αυτή, άυλη όπως είναι στην αρχή, να υλοποιηθεί, να πάρει βάρος και υλική υπόσταση.

Στο σημείο αυτό θα ήταν αδικαιολόγητη η παράλειψή μας εκείνων των συμπατριωτών μας που ο καθένας με τον τρόπο του και τη δουλειά του κρατούν ζωντανό το χωριό, για να μπορούμε οι υπόλοιποι εμείς να το επισκεπτόμαστε και να το χαιρόμαστε. Και αναφέρομαι σε συγχωριανούς μας, όπως (κι εδώ δεν γίνεται παρά να αναφερθώ ονομαστικά) ο πρόεδρος του χωριού Χρίστος Γκίνης, που το καφενείο του πέρα από τον παραδοσιακό του λόγο λειτουργίας μας προσφέρει τη δυνατότητα για μια εποικοδομητική επικοινωνία και

σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ μας. Ο πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου του Αυγερινού Δημήτριος Βαργιάμης που με τις διάφορες εκδηλώσεις συμβάλλει και αυτός κατά το δυνατόν πέραν των άλλων και στην προβολή του τόπου. Μην ξεχνάμε και τους επιχειρηματικώς δραστηριοποιούμενους: Κωνσταντίνος Κουσούλης, ο μελισσοκόμος μας, Αλέξανδρος Κουσούλης, ο ξυλουργός μας, αφοί Τούσια, το τυροκομείο μας, Παύλος Νάνος, ο κρεοπώλης μας, Φώτης Βάσος, που διατηρεί ταβέρνα, Βασίλειος Τάρης, που με την λειτουργία του ξενώνα προσφέρει την ευκαιρία και σε ξένους να μείνουν και να χαρούν τις ομορφιές του χωριού μας, αλλά και να γευτούν ντόπιες νοστιμιές από τα χέρια της συζύγου του Ηλέκτρας. Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και τους κτηνοτρόφους μας, όπως των οικογενειών Βαργιάμη, Μπαϊρακτάρη, Μπακόλα. Αν παραλείψαμε μερικούς δεν ήταν πρόθεσή μας. Όλες οι παραπάνω αναφορές δεν στοχεύουν σε πρόσωπα αλλά σε ιδιότητες, για να τονισθεί ακριβώς πως το χωριό μας είναι ακόμα εκεί που είναι και μας περιμένει να το επισκεπτόμαστε όσο συχνά ο καθένας μας μπορεί.

Είπαμε πως ξεκίνησε όχι μια απλή προσπάθεια αλλά ένας αγώνας κυριολεκτικά, που για να αρχίζει να λαμβάνει σάρκα και οστά χρειάζεται την κινητήρια δύναμη που δεν είναι άλλη παρά όλοι εμείς, ανεξαρτήτου ιδεολογιών ή όποιων άλλων στάσεων και αντιλήψεων. Όχι, δεν θα πρέπει εδώ να μας χωρίζουν παλιές ιδεολογίες ή ό,τι άλλο που θα λειτουργούσε ως ανασταλτικός παράγοντας. Τώρα είναι που θα χρειαστούμε όλη την δύναμή μας συγκεντρωμένη αλλά κυρίως ανατροφοδοτημένη από το ενωτικό και καθοδηγητικό εκείνο αίσθημα που λέγεται ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ! και πρέπει να την δείχνουμε έμπρακτα. Αυτή πρέπει να μας ενώνει και να μας εμπνέει, όλους, όπου και βρισκόμαστε, Ελλάδα ή εξωτερικό. Σ’ αυτό έχουμε αρωγό και την τεχνολογία των κοινωνικών δικτύων, όπου μπορούμε ελεύθερα μεταξύ μας να ανταλλάσσουμε τις απόψεις μας. Είναι κι αυτός ένας σύγχρονος τρόπος να δενόμαστε, όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε ο ένας απ’ τον άλλον. Η τοπική απόσταση δεν αποτελεί πια δικαιολογία για τυχόν δυσχέρεια επικοινωνίας.

Αγάπη για τον τόπο μας. Αυτό είναι η αρχή. Ακολουθεί η αναγκαία σύμπνοια που θα μας οδηγήσει στην ανάπλαση του χωριού μας. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονισθεί και η προσπάθεια του αρχιτέκτονα μηχανικού Μιχάλη Καραγιαννάκη (Αυγερινιώτης, το γένος Βαρσάμη) που με τα σχέδιά του και τις πλήρως προσαρμοσμένες στον τόπο προτάσεις του θα δώσει την πρέπουσα πινελιά στην πλατεία μας, που πράγματι της αξίζει.

Για να εξακολουθεί, λοιπόν, τ’ αγαπημένο μας χωριό να βρίσκεται ακόμα εκεί, ως ύπαρξη όμως ζωντανή και όχι σαν μιαν απλή ανάμνηση, έχουμε χρέος αν μη τι άλλο ηθικό πέραν του συναισθηματικού να προσφέρουμε και οικονομικά (αυτό το ελάχιστο απομένει σε μας), όσο ο καθένας μπορεί, αλλά ο ΚΑΘΕΝΑΣ! ώστε να μην μείνουμε στο απλό αρχικό μας σύνθημα:

ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ, ένα όνομα, μια ιστορία

αλλά με υπερηφάνεια να προσθέσουμε στο παραπάνω και να πούμε:

ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ

ένα όνομα

μια ιστορία

μια πραγματικότητα!

(Ε. Ι. Β.)